Mijn naam is Corine Barendregt, 35 jaar, moeder van Jari (5 jaar).
Ongevraagd en ongewenst staat al zo’n 24 jaar van mijn leven in het teken van kanker, borstkanker, zo één van het allerlelijkste soort.
Ergens heb ik besloten dit niet lijdzaam (meer) te ondergaan, maar het als een uitdaging te zien, een soort macabere missie. Mijn missie, met maar één doel: VICTORIE!!!


Vandaar mijn blog.
Mijn blog is om mijn lijf geschreven; om mijn lijf de aandacht en steun te geven die het verdient. In alle betekenissen die je hieraan kunt geven.


Het verhaal















Waar begint mijn verhaal eigenlijk?

Eind juni 2009, toen ik, 30 jaar met een zoontje van nog geen 9 maanden, een knobbeltje ontdekte in mijn rechterborst? Wat mij geheel onschuldig leek, aangezien mijn borsten door zwangerschap en borstvoeding zo’n beetje alle afmetingen hadden gehad, en ja…mochten ze een beetje van de rel zijn, dat was ik tenslotte ook. Dat hoef ik geen moeder uit te leggen.

Of toen ik 10 jaar was en mijn moeder een vreselijke, maar voor mij nog volstrekt onbegrijpelijke, diagnose kreeg? Die ik vier jaar later pijnlijk wel begon te begrijpen, toen mijn allerliefste tante aan de gevolgen van de ziekte achter deze diagnose overleed.

Of op eerste kerstdag 2003, toen ik mij bewust werd dat mijn (ergens in de loop der tijd erin geslopen) hekel aan kerst, mogelijk was gebaseerd op een naar voorgevoel?  Toen mijn moeder, die altijd zo onoverwinnelijk had geleken, toch moest buigen voor de grote hufter die kanker heet, na een uiteindelijk verrassend kort ziektebed.

Of begin ik gewoon bij het begin, toen ik op 2 december 1978 blauw en (heel even) zonder hartslag in Rotterdam ter wereld kwam, omdat ik blijkbaar niet helemaal goed had begrepen dat een navelstreng bedoeld was om mij in leven te houden in plaats van erin verstrengeld te raken?

Het meisje dat mogelijk in problemen zou raken, dat mogelijk niet mee zou kunnen komen op school, dat mogelijk een leerachterstand zou krijgen, maar die uiteindelijk besloot dat status niet belangrijk was. Dat te weinig gemotiveerd was om te leren, dat vond dat je niet leerde uit boeken, maar uit de praktijk en daarom niet naar de universiteit wilde met haar atheneumdiploma, maar naar de HBO. Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. En meisje dat toch heel goed bleek te kunnen leren. 

Dat besloot te doen wat ze zelf wilde en niet zo nodig hoefde te voldoen aan andermans eisen en verwachtingen en het nooit zonde heeft gevonden om haar hart te volgen. Dat hartje wat van begin af aan een steuntje in de rug nodig had en het verdiende om gevolgd te worden.

Dat meisje dat uiteindelijk verrekte goed bleek te zijn in hetgeen ze goed wilde zijn, namelijk vanuit haar hart te leven. Want dan klopt het gewoon! Zowel professioneel als privé. En dat is fijn, met een kloppend hart kom ik er wel, waar ik ook wil.

Het maakt ook niet uit waar het verhaal begint, voor mij begint het hier pas. Hier, met jou, met jullie, met jullie allemaal.

Het verhaal begint nu, nu het er echt toe begint te doen. Nu het erop aan komt, erop of eronder, hop…met de billen bloot!! Omdat het kan, en omdat het moet.


Een verhaal maak je samen, niet alleen, en daar gaat het voornamelijk over, daar gaat mijn verhaal over. Ons verhaal dus eigenlijk. Vertel je mee?

20 opmerkingen:

  1. Je wéét tòch?!
    ♥ ♡ ♥ ♡ ♥

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ♥ wunderschön geschrieben!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ola,
    Je kent me niet echt. Een beetje half. Ontmoet op Indian Summer in de nineties tent. Ik zou het je niet kwalijk nemen als je mij de volgende keer niet herkent, of zelfs mijn naam weet (Jorgen). Het maakt niet uit, doet er niet toe. Via Linda ken ik je, en je 'toestand'. En ik leef met je mee, voor wat het waard is. Het enige wat ik je kan wensen is toekomst. De blik op oneindig en gaan met die banaan. Zet 'm op! En GEEF NOOIT OP!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi ge schreven X elise

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hey schatje, een goed begin is het halve werk. Wacht maar, de woorden zullen vloeien. Remember I'm watching you! xx

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Goed geschreven, schrijf het maar van je af, helpt zeker bij de verwerking, wens je veel succes, we blijven je volgen. Tante Marian.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wauw, mooi geschreven hoor! Zet hem op Corine, het verhaal is nog laaaang niet af!
    Liefs xx Mandy

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Lieve lieve schat... ik kan voelen dat je met t schrijven van dit begin van je verhaal ook je hart hebt gevolgd... dat maakt dat t hier keihard binnenkomt & ik je eigenlijk toch al beter kende dan ik dacht! Verheug me op alle delen die nog gaan komen... dat het er maar ontelbare moge zijn! Met n warme lieve ♡te groet van Mirjam X

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Je vind het toch niet erg dat ik hier een traantje bij heb gelaten? Wat heb je dit mooi neergezet. Emotioneel raakt het me, omdat ik je het beste gun. Eén ding wordt ons wel allemaal duidelijk. Saamhorigheid en LIEFDE laten ons God zien in de mensen. Mensen die aan je denken, die er voor je zijn en die je begeleiden in een zware periode. Ik wens je heel veel LIEFDE Corine, daarin zul jij de warmte vinden die je zo hard nodig hebt. Ik wens je EEN TOEKOMST met degene die je dierbaar zijn!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Mooi
    xxx Richard en lydia

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Lieve Corine,

    Ik ken jou niet, maar heb al wel van je gehoord. Ik ben de schoonzus van Annemiek. En sinds zij zo ongeveer hetzelfde moedige traject als jij is begonnen, probeer ik haar te steunen. Met sponsoracties, en met alle steun die we kunnen bedenken. Het zou mooi zijn als mijn steun aan haar ook bij kan dragen aan steun voor jou. En steun voor No Guts No Glory. Ik ga in ieder geval je blog volgen. En blijf me beraden over acties! Hele dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wel prettig om ook de "begunstigden" van No Guts No Glory te leren kennen en te volgen.
    En weer iemand ontmoet, ook al is het virtueel, die ik aan kan halen als iemand aan me vraagt wat en waarvoor NGNG is.
    Je wordt door mij gevolgd met je blog want voor jou wil ik de toekomst mooier maken.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Lieve Corine, ook mij ken je niet, maar ik ben een oud-collega van Annemiek. Als ik jou verhaal lees, begrijp ik waarom jullie a.h.w. jullie krachten bundelen om samen de strijd aan te gaan. Er zijn zoveel overeenkomsten tussen jullie en niet alleen dat jullie nu beide deze strijd aan moeten gaan, maar ook qua achtergrond, je manier van schrijven. Je relativerings vermogen, maar ook dat jullie beide leven vanuit jullie hart. Ik blijf ook jouw blog volgen net zo als van Annemiek. Hartelijke groet Dieuwertje Damen

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Sterke Corinne

    Je moet wel over een hele sterke geest en wil beschikken meid. Ik heb bewondering voor je. Het gaat je goed en als je nog eens bij me langs wil komen voor een sensi behandeling ben je meeeer dan welkom. Ik weet niet zeker of je de maansteen nog bij je draagt. Deze steen is nog steeds een goede steen voor jou.
    Lieve en warme groet,

    Suus Wesseling, Sensi therapeut
    www.helenderwijze.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Hey liefste dinnetje,
    wat heb je dit weer prachtig verwoord! Ik werd er even helemaal stil van... écht heel mooi en ontroerend! Go girl!
    Heel veel liefs en een dikke knuf van je dinnetje, Lieve
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  16. hele lieve corien,
    prachtig verwoord weet je nog die tijd samen in de sGravenhof wat hebben wij samengewerkt en gelachen met elkaar,je was mijn werkdochter weet je die uitdrukking nog ,nou ik wel,schitterende tijd met elkaar daar gehad.
    veel liefs en we bellen met elkaar


    roos

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Zoveel guts, zoveel liefde, zoveel wil en doorzettingsvermogen.... Mag het je nu even gegeven worden? Ik denk aan jullie.

    BeantwoordenVerwijderen