Mijn spullen voor Duitsland aan het pakken na vier weken 'rust', want rust kan je het niet echt noemen. Het was zelfs onmogelijk, zo niet onmenselijk, geweest om de afgelopen vier weken ook nog naar Duitsland te moeten gaan.
Zoveel mooie dingen de afgelopen weken, maar ook zoveel heftige. Hoe intens kan het leven zijn?
Het begon met de derde TACE op 16 augustus, met de helse pijnen door een leverzwelling, gevolgd door twee bloedtransfusies, waarna ik ineens weer vleugels kreeg (oefff, gelukkig niet echt... ;-)).
De voorbereidingen en uitvoering van een zeer geslaagd, spetterend en enigszins ontdeugend vrijgezellenfeest.
- hier bewust geen foto -
Het overstappen van het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam naar Medisch Centrum Alkmaar (MCA), omdat het praktischer voor mij is en ik bovendien graag als een serieuze gesprekspartner word gezien, wanneer het MIJN lijf is die ter discussie staat. Meteen een fijne binnenkomer met een tumormarker die zo'n 80% lager ligt dan op zijn piekwaarde. F*CKING AWESOME!!!!
Het toewerken naar een groots benefietfestijn in Rotown Rotterdam, waarbij vrij plots mijn dappere en sterke maatje Annemiek overleed, terwijl we samen in de lampen zouden hangen bij De Kraaien.
Met brok in mijn keel en knoop in mijn maag toch het leven gaan vieren en daarin ruimschoots slagen. Zelfs nog een 'soort van flash' gedaan, speciaal voor Annemiek:
(met de grootste helden achter dit evenement: Ellen, Naima en Nathaly)
Om vervolgens een midweek de tijd te hebben om bij te komen en mezelf op te lappen voor nog een groots,en minstens zo belangrijk, evenement; het trouwen van mijn lieve dinnetje Lieve en haar Keessie. <3
Op de dag van het afscheid van mijn ene (intussen toch wel) vriendinnetje, gaf mijn andere haar ja-woord. Ik was letterlijk en figuurlijk getuige van deze prachtige dag, hoe trots kan een mens zijn, en hoe ongrijpbaar het leven...
Nog een herstelperiode volgt, die had ik wel nodig, want die Rotterdamse 'feessies' hakken er altijd behoorlijk in. Geloof me...echt niet alleen bij een kankerpatiënte! Ze zijn alle vermoeidheid en labiliteit echter altijd meer dan waard. Wat een geweldige vriendjes heb ik toch, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Wat een liefde, wat een rijkdom!
(Oh, en hier ergens kan ik jou, lieve Stef, wel even speciaal vermelden...wat ben je toch grappig, misschien inderdaad wel de grappigste van allemaal! :-p Nou het moet gezegd worden; ik weet zeker dat er heel wat kankercelletjes kapot gelachen worden wanneer jij bij me in de buurt bent! Daar kan geen vitamine C kuurtje tegenop!! <3)
Vervolgens DE DAG, de dag die van Annemiek en mij moest zijn. Eén van de hoogste prioriteiten op onze 'fuckitlist': de FDKK (Fuck Die Kut Kanker) tattoo! Mijn broer Arjan heeft Annemiek haar plek vervuld, die had ik ff niet zien aankomen... Geweldig! Samen met 'ons' lieve vriendinnetje Kim en veel goede moed kwam het er eindelijk van:
Ik ben er onwijs blij mee!!!
Waarschijnlijk had On Edge tattoo @ piercing in Den Haag meer op zijn kop gestaan als Annemiek erbij was geweest (want Annemiek = dolle boel en rake opmerkingen), het gevoel van verbondenheid, en gaan voor waar je voor staat, was er niet minder om. Wat een mooie ervaring met deze twee lieve schatten, en de toppers van On Edge zelf.
Vier weken met heel veel Jari ook, eindelijk weer eens heel veel Jari! Gewoon lekker voor mijn kleine held zorgen, als een 'normale' moeder. Kind naar school brengen, weer ophalen, eerste schoolreisje, eerste keer bij een vriendje spelen, samen zwemmen, naar de kermis, naar de bioscoop...
Vier hele bijzondere weken dus, bewogen, net zoals de rest van mijn leven. Even weer teruggeworpen op mezelf ook, met veel moeilijke momenten en geworstel met emoties, eten (gezond / ongezond) en proberen richting te geven, maar ook zo veel waardevolle en intens gelukkige momenten.
En dat alles neem ik weer mee, geen reistas groot genoeg voor alle ervaringen die ik mag hebben, de rijkdom die ik bezit. Hoe heftig of hoe mooi ook.
Op naar een nieuw avontuur, deze week samen met Kippie, mijn lieve vriendinnetje en kersverse 'schoonzusje' (soms kan je de dingen gewoon niet verzinnen...).
Verder gaan met het behalen van successen. Verder ook met, opnieuw, het grote vraagstuk: nog wel of geen TACE-behandeling meer op 23 september? Duivelse dillema's, volharden, grenzen verleggen en zien waar ik allemaal nog kan komen.
We gaan het weer beleven!!!
