Mijn naam is Corine Barendregt, 35 jaar, moeder van Jari (5 jaar).
Ongevraagd en ongewenst staat al zo’n 24 jaar van mijn leven in het teken van kanker, borstkanker, zo één van het allerlelijkste soort.
Ergens heb ik besloten dit niet lijdzaam (meer) te ondergaan, maar het als een uitdaging te zien, een soort macabere missie. Mijn missie, met maar één doel: VICTORIE!!!


Vandaar mijn blog.
Mijn blog is om mijn lijf geschreven; om mijn lijf de aandacht en steun te geven die het verdient. In alle betekenissen die je hieraan kunt geven.


vrijdag 6 december 2013

Het is maar kanker...

Zoveel goed nieuws de laatste tijd, maar toch even geen tekst op het scherm krijgen. Teveel gedachten, teveel bewustwording, teveel haast, teveel plannen, teveel verlies, teveel van alles eigenlijk. Maar te weinig van het allerbelangrijkste: rust.

Eén grote brij, dat was het daarboven in mijn hoofd, probeer dan maar eens een fatsoenlijke zin te formuleren.

Fysiek gaat het goed, heel goed zelfs! Onderzoeken bevestigden wat ik zelf eigenlijk al wist, dat voel ik, daar hoef ik geen medische studie voor gevolgd te hebben: de kanker gaat eraan, mijn lichaam hersteld zich en mijn gezonde cellen winnen keihard aan terrein!

Mijn laatste bloedonderzoek in het MCA toont dat mijn tumormarkers bijna binnen de 'normaalwaardes' liggen, minder dan tien procent van wat het was op zijn hoogtepunt. Calcium-, nier- en leverwaarden waren ook goed, alleen hb-waarde wederom aan het dalen, doch voorlopig nog niet zorgelijk.

Op verzoek van mijn Frau Doktor wilde ik een PET-CT-scan aanvragen in het MCA; mijn markers waren immers flink gedaald en het is belangrijk voor verdere behandeling om te zien hoe zich dat vertaald naar de rest van mijn lijf. Zo kunnen we gericht inzetten met bijvoorbeeld de lokale hyperthermie.

MCA voelde niets voor de scan, het heeft geen 'meerwaarde', aangezien het in Nederland 'geen therapeutische consequenties heeft' en er gezien de positieve bloeduitslagen geen reden tot zorg is. Hoe versta ik dat: 'mevrouw, we kunnen niet aan u verdienen, dus 'krijgt' u ook geen scan...' De boodschap was dat 'wanneer de artsen in Duitsland dit willen weten, moet je dat daar maar laten doen'. Lees: ongeveer 1000 euro neerleggen uit eigen zak. Dat moet dan maar, kan me erover opwinden, maar wat schiet ik daarmee op...verloren energie.

De PET-scan wordt gemaakt nadat er intraveneus glucose is toegediend, waaraan een radioactief goedje is toegevoegd. Kanker voedt zich met glucose en aangezien 'de patiënt' vanaf de avond ervoor niet meer mag eten, is de kanker hongerig en zal zich willen voeden met de geladen glucose. Hierdoor zullen alle ACTIEVE tumorhaarden op gaan lichten op de scan.

In mijn geval bleef het opvallend donker! Conclusie uit de scan: de lever, lymfen EN schedel zijn 'schoon', de kanker bevindt zich enkel nog in mijn skelet, maar ook daar verliest het terrein. Het bevindt zich ergens tussen mijn bovenbenen en mijn nek, maar veel minder fanatiek dan voorheen.

WOWWWW!!! Ik ben optimistisch en voel me hartstikke goed, maar dit had ik zelfs niet zien aankomen. Door een kleine miscommunicatie was ik alleen op het moment van de uitslag: met tranen over mijn wangen liep ik door de gangen van het ziekenhuis in Rheine. Ik was in mijn enthousiasme zowat in staat om volstrekt vreemde mensen aan te klampen om 'mijn verhaal' te vertellen.

Een fijne roze perspectief brengende wolk, daar zat ik even op. Even dan...

Altijd wanneer het goed lijkt te gaan, en de rust zich aan lijkt te willen dienen, is er wel weer iets, of iemand, of 'iemanden', die dit lijken te willen verstoren. Dat is jammer, maar bewijst maar weer dat de rust vanuit je zelf moet komen, het is niet een toestand die je moet zoeken om je heen, en al helemaal niet in anderen. Het is een toestand die er altijd is, alleen je moet het zelf zien en toelaten. En dat valt lang niet altijd mee, maar ik blijf eraan werken, ik blijf alert om 'mijn rust' niet te laten verstoren.

Ik wil niet al te veel kwijt over de zaken die mij van mijn wolk af proberen te flikkeren, dan krijgt het meer aandacht dan het verdient, meer energie dan ik het eigenlijk wil geven. Kort gezegd heb ik in dit hele traject heel veel met andere mensen te maken, en veel intenser dan voorheen. Het creëert een duidelijke schifting, in mensen die wel en niet moeite doen om zich in te leven in mijn situatie en mensen die wel of niet om kunnen gaan met wat er allemaal bij komt kijken. Dit is voor mij verrekte lastig, soms is het ook ronduit kwetsend en voel ik mij verdomd in de steek gelaten (zeker wanneer het iemand betreft waar ik veel om geef), maar die schifting ontstaat vanzelf, daar hoef ik niets voor te doen. Het hoort er blijkbaar allemaal bij.

En dat maakt mij soms verdrietig en verward, hoeveel verlies kan een mens hebben? Hoeveel kan een ziekte afnemen en verwoesten?

Ik heb dan even ruimte nodig, blokkeer even, rouw even, maar uiteindelijk ga ik altijd weer door. Met opgeheven hoofd en frisse moed! Op naar de mensen die stevig genoeg in hun schoenen staan om mij te kunnen blijven zien als wie ik ben, wie ik altijd al ben geweest, die hun eigen onvermogen in dit traject onder ogen durven zien en accepteren (zoals ik ze kan accepteren), die energie brengen in plaats van halen. Die begrijpen dat ik, naast kankerpatiënte en moeder, bovenal gewoon Corine ben, een jonge vrouw die keihard knokt voor haar recht op leven...een leven dat de moeite waard is, een leuk leven dus! Die het nodig heeft om zich te ontspannen, op een manier die bij haar past, soms heel even de touwtjes te laten vieren, even deelnemen aan het 'gewone leven', met de mensen zijn die het meest om haar geven, om wie zij het meeste geeft, dingen te doen die andere vrijgezelle vrouwen van haar leeftijd doen en te lachen...vooral heel veel te lachen.

Laten we die cellen alsjeblieft met zijn allen kapotlachen! Het is maar kanker, lieve mensen, maakt u geen zorgen, geef het niet teveel ruimte, laat het niet mijn hele leven beheersen, confronteer mij er niet in alles mee. Alles komt goed, als we maar kunnen blijven lachen, blijven relativeren. Laten we in vredesnaam vooral blijven doorademen en onszelf niet al te serieus gaan nemen...

Voor de kanker geldt eigenlijk hetzelfde als voor de mensen om mij heen op dit moment; ik geef het liever niet teveel negatieve energie, daar voedt het zich enkel mee, het levert alleen maar strijd op en geeft het meer aandacht dan het verdiend. Ik wil het gewoon niet te groot maken, dat kan ik niet, want dan verstikt het mij. Alleen dan kan ik ermee dealen, mij richten op de positieve dingen; op Jari, op mijn herstel, op relaties die er echt toe doen, op het leven dus, en niet, vooral niet, op ellende en dood.

Wanneer je dat begrijpt, echt begrijpt, dan ben jij waarschijnlijk één van de personen die er echt toe doen voor mij...





6 opmerkingen:

  1. Jeetje Crientje, wat zeg je dat toch weer goed en grappig en leuk! Ik ben zo trots dat jij mijn dappere dinnetje bent. Love you xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Go girl! Goed bezig! Gefeliciteerd met goede nieuws! Keep on fighting, keep on smiling and fuck facke relationships!! xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Diegene die dit niet begrijp, begrijpt jou gewoon niet. In zo'n situatie ga je gewoon volledig leven en terecht! Dikke kus schat!!

    BeantwoordenVerwijderen