Mijn naam is Corine Barendregt, 35 jaar, moeder van Jari (5 jaar).
Ongevraagd en ongewenst staat al zo’n 24 jaar van mijn leven in het teken van kanker, borstkanker, zo één van het allerlelijkste soort.
Ergens heb ik besloten dit niet lijdzaam (meer) te ondergaan, maar het als een uitdaging te zien, een soort macabere missie. Mijn missie, met maar één doel: VICTORIE!!!


Vandaar mijn blog.
Mijn blog is om mijn lijf geschreven; om mijn lijf de aandacht en steun te geven die het verdient. In alle betekenissen die je hieraan kunt geven.


zondag 14 juli 2013

Stroopsoldaatjes... MIJN vrienden

Ik zat eens terug te zoeken en moet concluderen dat mijn laatste echte update van 20 juni dateert. Na een poging om in één blog een hele update vanaf die datum tot nu te vangen, heb ik besloten dat ik dit stuk van ‘het verhaal’ beter kan opdelen om het enigszins overzichtelijk te houden op mijn blog. En om te zorgen dat jullie niet meteen afhaken door het schrikken van de hoeveelheid tekst! ;-)

De afgelopen weken heb ik onmogelijke dingen van mijn belabberde lijf gevraagd in wanhopige pogingen alle balletjes hoog te houden. Nu ben ik heel slecht in voetbal en ook de figuurlijke balletjes kwamen gewoon net zo hard weer naar beneden. Vooral op mijn eigen kleurloze koppie.

Ik heb continu keuzes moeten maken voor waar ik mijn zielige miezelige beetje energie in zou steken, er bleef een zeer beperkt aantal mogelijkheden over, eerlijk gezegd. Uiteraard ging ik vooral voor de zaken die mijn aandacht het hardst verdienen en nodig hebben: de kleine blonde ondeugd en mijn behandelingen in Duitsland.

Even geen verdere opbouwwerkzaamheden van mijn blog, even geen uitgebreide updates, los van een paar kortere kreten en hersenscheten op facebook, maar de energie daar laten waar hij moet zijn.

Laat ik even terug gaan naar 21 juni, de dag na mijn laatste update. Wat een topdag was dat! De dag van overstromen van liefde en bewondering voor MIJN vrienden, MIJN musketiers door dik en dun, mijn heerlijke zoete, sterke, strijdvaardige stroopsoldaten. De dag van de grote Corine’s Serious Request Party in Café Hemingway in Rotterdam. Het idee was simpel: plaatjes aanvragen tegen geld, voor een (durf ik heel bescheiden te zeggen) heul goed doel!

De actie, en de fooienpot van Café Hemingway (daarvoor nog mijn onmetelijke dank), waren samen goed voor maar liefst 1627 euro!! En wat een topavond ook, die uiteraard weer veel te lang door ging, maar de uitputting DIK en DWARS waard was. Café Hemingway, DJ Naked, DJ Dennis, lieve vriendjes en alle anderen die het mogelijk hebben gemaakt echt onwijs bedankt hiervoor. Overdonderend top!

Sommige mensen blijven zich overigens verbazen dat ik mij zoveel mogelijk naar leuke (vaak late) evenementen heen blijf slepen, terwijl ik zo weinig energie heb. Dat blijft ook een lastig ding, waarin ik telkens opnieuw bewuste afwegingen maak; hoeveel energie heb ik, wat kost het aan energie en wat levert het mij op?

De mensen die mij heel goed kennen, weten dat ik ‘leef’ op gezellige ‘vriendendingen’. Zou ik dit soort heerlijk luchtige, vaak hilarische, in-de-broek-pies-, lekker-dom-uit-de-nek-klets-, het-gaat-ruk-laten-we-een-biertje-drinken-, overstromen-van-liefde-voor-, en de recentelijk toegevoegde, even-door-MIJN-vrienden-gedragen-voelenmomentjes moeten missen, dan zou ik veel minder ervaren dat ik leef. En leven is nou net wat ik zo graag wil blijven doen. Dus, vandaar!






Goed, na de Serious Request moest ik dus even herstellen, maar dat ‘even’ duurde lang en steeds langer, en er leek maar geen eind aan te komen.

24 juni heb ik een telefonisch overleg met de radiotherapeut uit het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis gehad over het eventueel bestralen van mijn schedelbasis. Aangezien de duizeligheid enigszins gestabiliseerd leek en ik intussen redelijk gewend ben geraakt aan mijn chronische toestand van dronkenschap, en bovendien verder eerst wil afwachten of de duitse behandelingen mijn klachten nog verder kunnen laten afnemen, heb ik bestraling uitgesteld. Tenslotte is mij verteld dat dergelijke behandeling beter achter de hand gehouden kan worden.

Dat ik in de periode hierna alleen maar duizeliger leek te worden en weer meer moeite met lopen kreeg, deed me wel steeds meer over dit besluit twijfelen.

Van 24 juni tot en met 26 juni ben ik met mijn dinnetje Lieve in Gronau verbleven voor een driedaagse behandeling.

Een driedaagse behandeling bestaat normaliter uit (er komt nog uitgebreide info over wat de verschillende behandelingen inhouden en waar ze voor bedoeld zijn onder het daarvoor bedoelde kopje):

1e dag – in de ochtend PapImi gecombineerd met Gluthationinfuus bij Heilpraktiker Wieger Rekker (is overigens een Nederlander) in Gronau, in de middag 2 uur lokale hyperthermie op lever en schedelbasis, gecombineerd met Artisunate- en vitamine C infusen, bij Frau Doktor Kilarski in Rheine.

2e dag – rondje bij Heilpraktiker Wieger Rekker in Gronau: in de ochtend PapImi gecombineerd met Gluthationinfuus, in de middag PapImi gecombineerd met Artisunate- en vitamine C infusen

3e dag – in de ochtend PapImi gecombineerd met Gluthationinfuus in Gronau, in de middag 2 uur lokale hyperthermie op lever en schedelbasis gecombineerd met Artisunate- en vitamine C infusen.

Donderdag 27 juni word ik benaderd door vriendinnetje Kim (Kippie) of ik het zie zitten om geïnterviewd te worden door journalist Ilja Post voor Metro Holland, over de vriendenacties om geld in te zamelen voor stichting No Guts No Glory en mij. Wat denk jij?!? Tuulk!!!  Zo gezegd, zo (telefonisch) gedaan, op vrijdag 28 juni (de verjaardag van mijn lieve paps, waar ik geen puf meer voor op kon brengen die dag).

Man wat was ik tegen die tijd gesloopt! Alle energie leek letterlijk uit me weg te stromen, maar ‘we moeten doooooooorgaan’, dus schrapte ik maar alles uit mijn agenda. Zelfs het bezoek aan mijn moppie Steef, die vanuit Italië kwam om Nederland (en specifiek Rotterdam) weer een beetje op te leuken met haar aanwezigheid. Met pijn in mijn hart, dat dan weer wel…

3 opmerkingen:

  1. Hé dappere dodo van me, wat een verhaal nou toch weer. Ondanks dat ik het allemaal wel ken, grijpt het me weer onwijs aan! Wat ben je aan het vechten, alles wat wij doen valt daarbij in het niet. En zolang jij vecht, kunnen wij toch niet opgeven? Voor jou niet, voor Jari niet, voor je vader niet, en ook niet voor onszelf! Wij willen je gewoon niet missen! Ben supertrots dat je m'n dinnie bent, lieve Crienepien! Houd vol, houd vol..!

    BeantwoordenVerwijderen