Ondanks de intense moeheid heb ik al mijn spullen en moed bij elkaar weten te rapen om weer naar Duitsland te gaan, dit keer voor vijf dagen. Mijn paps en Stieffie Vera vergezelden mij naar Gronau, op wat een barre week ging worden.
De maandag begon nog mooi: wij (of eigenlijk meer: zij… mijn stroopsoldaatjes en Ellen, heldin van stichting No Guts No Glory) namen een halve pagina in beslag in Metro Holland!! Hierin is er op een prachtige manier aandacht gevraagd voor DE ZAAK, de acties van mijn vrienden, mijn strijd, mijn behandelrekening en last, but zeker niet least, voor stichting No Guts No Glory! Dat alles bij elkaar, met een mooi strikkie erom. Echt super, super goed! Ilja, nogmaals heel erg bedankt voor het mooi verwoorden en samenvoegen hiervan.
De rest van de week was slepen, slepen, slepen, met mijn lijf. Daardoor lijkt het één en ander achteraf een beetje wazig, vooral de chronologie is een beetje zoek in mijn herinnering. Er was veel Annemiek deze week, dat herinner ik me zeker. Annemiek, mijn medestrijdster. Mijn lekkere doperwt, die een beetje in de bonen was deze week. Aan het begin nog redelijk veel lachend samen, later meer en meer diepgaande gesprekken, veel herkenning en ook veel emoties. Ik was zeker niet de enige die op was en ff klaar met het hele circus. We hadden het allebei zwaar en vonden elkaar ook daarin. Heftig en mooi tegelijk.
Dinsdagavond is het nog gelukt om mijn vaders verjaardag dunnetjes over te doen, bij de plaatselijke Mexicaan. Man, wat hebben we gelachen!! Gewoon negeren dat lijf en genieten. We lachten om alles, maar eigenlijk om niets. Gewoon lachen wat je lachen kan.
Op woensdagavond sleepte ik mijn lijf naar Frankfurt, mijn vader hielp me hierbij, nam een stukje van het gewicht over, want donderdag stond al vroeg de gevreesde tweede TACE-behandeling in Frankfurt op de planning. Om 9 uur melde ik mij bij op de radiologie afdeling voor Professor Vogl in de Universitätsklinik. Met lood in mijn schoenen, om het slepen nog zwaarder te maken.
Wat kan ik zeggen over deze dag? Het ging weer mis, ondanks onze goede voorbereidingen, gevraagde hulp en overleg vooraf, ging het weer godsgruwelijk mis. Ik was snel aan de beurt, dat wel. Ik werd binnengeroepen voor de MRI-scan, maar voor ik het wist lag ik weer, BAM op de behandeltafel… Ok, heel hard omschakelen, want die zag ik nog heel even niet aankomen. Klamzweet, bibbers, stijve spieren, zeven kleuren in het broekkie (oh nee, die had ik ook al niet meer aan) en alles wat daar verder nog bij komt kijken.
Na wat gedoe over wel of niet mijn PAC (Port à Cath, weet u wel, dat ding wat daarvoor bedoeld is?!) te gebruiken voor het infuus, was alles in gereedheid. Tromgeroffel en een erehaag; daar komt de Professor. Terwijl hij de lokale anesthesie toedient, wat niet echt heel fijn is in het meest gevoelige deel van je lies, wil hij hetzelfde afleidende-standaard-eigenlijk-boeit-het-me-toch-geen-reet-praatje gaan houden als de vorige keer. Ik bedank hem vriendelijk en slik een hoop verwensingen in, want zo ben ik. Soms dan... Daar gaan we weer Corine, zet je schrap, je bent een grote meid, denk aan je kleine ventje, denk aan je kleine ventje; de prikken voor lokale anesthesie, het sneetje (mag geen naam hebben), het trekken van de elektriciteitskabels, de warmte van de chemococktail en daar zal het komen... Maar het viel mee!!
Dacht ik…
De professor had zijn trucje weer gedaan en verliet zijn podium, ik bleef achter met wat nog wat gezichten en een bed wat niet omhoog wilde. En daar begon het weer; helse pijn, brand, druk, misselijk, zweten, wegzakken, de hele riedel van de vorige keer. Ook weer een dramatisch dalende bloeddruk. Toen ik eindelijk op het te lage bed gerold werd en iets naar mijn zij mocht draaien, werd ik ook meteen zowat op mijn kop gezet in een poging weer wat bloed naar mijn vitale delen te pompen. Er was paniek, en niet alleen bij mij (die van mij werd overigens steeds groter, want moeten kotsen en op je kop hangen is geen fijne combi, kan ik je nu vertellen).
Ik lag ondertussen in één of ander doorloophok, waar de gordijntjes rond mijn bed voortdurend wapperden en ik hierdoor vlagen van delen van voorbijlopende mensen kon waarnemen en waar voortdurend bellen rinkelden en deuren klapperden. Slapen zat er niet in dus, hoewel ik zakte wel steeds weg, maar dat was geloof ik niet de manier waarop ik dat geacht werd te doen. Ik mocht niet naar de afdeling, moest onder directe toezicht van een arts blijven. Of dat allemaal nog niet naar genoeg was, ging er opnieuw van alles mis in de communicatie; mijn vader was mij weer uren kwijt, na lang aandringen mocht hij heel kort om een hoekje kijken, aangezien het 'niet goed met mij ging'. Een half uur nadat hij me zag word ik ineens, ondanks dat het 'niet goed met mij ging', de wachtkamer in gebonsjoerd in zeer belabberde staat en is onduidelijk wat er verder nog moet gebeuren. Er moet een scan gemaakt worden, of twee, wel / geen gesprek met de professor...
Na een klein half uurtje proberen mezelf zittende te houden in de wachtkamer, kotsbakje op schoot (mezelf weer eens afvragend waarom die dingen in godesnaam zo klein zijn??), besluit ik duidelijkheid af te gaan dwingen. Ik begin te schelden, stuur mijn vader naar het secretariaat van de professor, dreig de hele gang onder te gaan kotsen wanneer ik nog langer moet wachten en ga vervolgens op een brancard liggen. Dikke poep, ik ben er klaar mee!! HA!! Dit werkt blijkbaar, ineens gaat alles rap. Ik krijg een MRI en de controle CT-scan meteen er achteraan, alle deurtjes gaan open... Zelfs die van de professor!! Wowwwww, dat moeten we onthouden.
De professor had overigens ook nog even goed nieuws: de tumoren in de lever bleken met 20% te zijn afgenomen. KIJK!! Toch nog de dag afgesloten met een minimale, en met moeite eruit geperste, glimlach. Is alle ellende in ieder geval niet voor niets geweest. Echter meteen ook het besef: de behandelingen moeten worden voortgezet, kan ik dat? Durf ik nog? Ergens van binnen bekroop mij een angst dat ik er een volgende keer weleens in zou kunnen blijven.
PS: vergeet je niet aan te melden op www.vriendenvancorine.nl
De rest van de week was slepen, slepen, slepen, met mijn lijf. Daardoor lijkt het één en ander achteraf een beetje wazig, vooral de chronologie is een beetje zoek in mijn herinnering. Er was veel Annemiek deze week, dat herinner ik me zeker. Annemiek, mijn medestrijdster. Mijn lekkere doperwt, die een beetje in de bonen was deze week. Aan het begin nog redelijk veel lachend samen, later meer en meer diepgaande gesprekken, veel herkenning en ook veel emoties. Ik was zeker niet de enige die op was en ff klaar met het hele circus. We hadden het allebei zwaar en vonden elkaar ook daarin. Heftig en mooi tegelijk.
Dinsdagavond is het nog gelukt om mijn vaders verjaardag dunnetjes over te doen, bij de plaatselijke Mexicaan. Man, wat hebben we gelachen!! Gewoon negeren dat lijf en genieten. We lachten om alles, maar eigenlijk om niets. Gewoon lachen wat je lachen kan.
Op woensdagavond sleepte ik mijn lijf naar Frankfurt, mijn vader hielp me hierbij, nam een stukje van het gewicht over, want donderdag stond al vroeg de gevreesde tweede TACE-behandeling in Frankfurt op de planning. Om 9 uur melde ik mij bij op de radiologie afdeling voor Professor Vogl in de Universitätsklinik. Met lood in mijn schoenen, om het slepen nog zwaarder te maken.
Wat kan ik zeggen over deze dag? Het ging weer mis, ondanks onze goede voorbereidingen, gevraagde hulp en overleg vooraf, ging het weer godsgruwelijk mis. Ik was snel aan de beurt, dat wel. Ik werd binnengeroepen voor de MRI-scan, maar voor ik het wist lag ik weer, BAM op de behandeltafel… Ok, heel hard omschakelen, want die zag ik nog heel even niet aankomen. Klamzweet, bibbers, stijve spieren, zeven kleuren in het broekkie (oh nee, die had ik ook al niet meer aan) en alles wat daar verder nog bij komt kijken.
Na wat gedoe over wel of niet mijn PAC (Port à Cath, weet u wel, dat ding wat daarvoor bedoeld is?!) te gebruiken voor het infuus, was alles in gereedheid. Tromgeroffel en een erehaag; daar komt de Professor. Terwijl hij de lokale anesthesie toedient, wat niet echt heel fijn is in het meest gevoelige deel van je lies, wil hij hetzelfde afleidende-standaard-eigenlijk-boeit-het-me-toch-geen-reet-praatje gaan houden als de vorige keer. Ik bedank hem vriendelijk en slik een hoop verwensingen in, want zo ben ik. Soms dan... Daar gaan we weer Corine, zet je schrap, je bent een grote meid, denk aan je kleine ventje, denk aan je kleine ventje; de prikken voor lokale anesthesie, het sneetje (mag geen naam hebben), het trekken van de elektriciteitskabels, de warmte van de chemococktail en daar zal het komen... Maar het viel mee!!
Dacht ik…
De professor had zijn trucje weer gedaan en verliet zijn podium, ik bleef achter met wat nog wat gezichten en een bed wat niet omhoog wilde. En daar begon het weer; helse pijn, brand, druk, misselijk, zweten, wegzakken, de hele riedel van de vorige keer. Ook weer een dramatisch dalende bloeddruk. Toen ik eindelijk op het te lage bed gerold werd en iets naar mijn zij mocht draaien, werd ik ook meteen zowat op mijn kop gezet in een poging weer wat bloed naar mijn vitale delen te pompen. Er was paniek, en niet alleen bij mij (die van mij werd overigens steeds groter, want moeten kotsen en op je kop hangen is geen fijne combi, kan ik je nu vertellen).
Ik lag ondertussen in één of ander doorloophok, waar de gordijntjes rond mijn bed voortdurend wapperden en ik hierdoor vlagen van delen van voorbijlopende mensen kon waarnemen en waar voortdurend bellen rinkelden en deuren klapperden. Slapen zat er niet in dus, hoewel ik zakte wel steeds weg, maar dat was geloof ik niet de manier waarop ik dat geacht werd te doen. Ik mocht niet naar de afdeling, moest onder directe toezicht van een arts blijven. Of dat allemaal nog niet naar genoeg was, ging er opnieuw van alles mis in de communicatie; mijn vader was mij weer uren kwijt, na lang aandringen mocht hij heel kort om een hoekje kijken, aangezien het 'niet goed met mij ging'. Een half uur nadat hij me zag word ik ineens, ondanks dat het 'niet goed met mij ging', de wachtkamer in gebonsjoerd in zeer belabberde staat en is onduidelijk wat er verder nog moet gebeuren. Er moet een scan gemaakt worden, of twee, wel / geen gesprek met de professor...
Na een klein half uurtje proberen mezelf zittende te houden in de wachtkamer, kotsbakje op schoot (mezelf weer eens afvragend waarom die dingen in godesnaam zo klein zijn??), besluit ik duidelijkheid af te gaan dwingen. Ik begin te schelden, stuur mijn vader naar het secretariaat van de professor, dreig de hele gang onder te gaan kotsen wanneer ik nog langer moet wachten en ga vervolgens op een brancard liggen. Dikke poep, ik ben er klaar mee!! HA!! Dit werkt blijkbaar, ineens gaat alles rap. Ik krijg een MRI en de controle CT-scan meteen er achteraan, alle deurtjes gaan open... Zelfs die van de professor!! Wowwwww, dat moeten we onthouden.
De professor had overigens ook nog even goed nieuws: de tumoren in de lever bleken met 20% te zijn afgenomen. KIJK!! Toch nog de dag afgesloten met een minimale, en met moeite eruit geperste, glimlach. Is alle ellende in ieder geval niet voor niets geweest. Echter meteen ook het besef: de behandelingen moeten worden voortgezet, kan ik dat? Durf ik nog? Ergens van binnen bekroop mij een angst dat ik er een volgende keer weleens in zou kunnen blijven.
PS: vergeet je niet aan te melden op www.vriendenvancorine.nl
Bikkel!
BeantwoordenVerwijderenHoe staat het nu met Corinne? 13.september 2013 ?
BeantwoordenVerwijderen