Mijn naam is Corine Barendregt, 35 jaar, moeder van Jari (5 jaar).
Ongevraagd en ongewenst staat al zo’n 24 jaar van mijn leven in het teken van kanker, borstkanker, zo één van het allerlelijkste soort.
Ergens heb ik besloten dit niet lijdzaam (meer) te ondergaan, maar het als een uitdaging te zien, een soort macabere missie. Mijn missie, met maar één doel: VICTORIE!!!


Vandaar mijn blog.
Mijn blog is om mijn lijf geschreven; om mijn lijf de aandacht en steun te geven die het verdient. In alle betekenissen die je hieraan kunt geven.


dinsdag 27 augustus 2013

De twilightzone


'Mama, heb je nog steeds pijn?'
'Ja, lieverd, maar wel een stuk minder dan gisteren'
'Hoef je nu niet meer te huilen?"
"Nee hoor, lieverd. Vond je dat moeilijk dat mama zo moest huilen?'
'Ja, want mama huilde echt, mama huilde heel hard...'
'Ik weet het lieverd, mama had ook heel veel pijn. Als Jari heel veel pijn heeft, huilt Jari toch ook heel hard?'
'Ja...'

Even stilte en een peizende blik in dat volmaakte kleine gezichtje.

'Mama, ik vind het niet leuk dat jij ziek bent. Je bent al zo lang ziek.'
'Dat begrijp ik lieverd, dat vindt mama ook niet leuk. Ziek zijn is maar stom!'
'Maar ik ben zo bang dat je dood gaat...'

BREAKING POINT

Wat kan ik hier nou op antwoorden? 'Mama ook?' 'Maak je geen zorgen?'
Ik blijf het lastig vinden; hoe mijn kleine kereltje gerust te stellen, zonder keihard te liegen. Ik weet het niet zo goed, eerlijk gezegd.

Ik weet niet eens hoe ik er zelf over denk. Of ik bang ben, of nog vertrouwen kan hebben.

Ik leef in een twilightzone: ik wil niet dood, maar ben misschien nog wel banger om door te leven. Wat komt er nog? Hoe pak ik alle losse einden weer op, hoe creeer ik weer orde in de chaos?

Leven in het hier en nu. Waar is dat? Wat is er hier en nu?

Hoeveel kwellingen moet ik nog doorstaan? Als het fout gaat, hoe gaat het dan fout? Als het goed gaat, welke prijs moet ik dan betalen? Waar pak ik de draad weer op?

Wat wil ik? Waar geloof ik in, wie geloof ik? Welke kant op, welke weg? Doorgaan of stoppen?

Bij mezelf blijven...hoe doe ik dat? Wil ik dat wel? Wie ben ik nu, waar ben ik nu?
Kan ik nog, nog verder?

Geen tijd, geen tijd, rennen, hollen, struikelen, opstaan en doorgaan. Tik tik tik.

Wil ik niet dood? Of mag ik niet dood?
Waar trek ik de grens? Wat is toelaatbaar? Hoeveel kan ik hebben?

Wat levert het me allemaal op? En wat gaat er verloren?

Het net lijkt zich te sluiten, ik probeer maar voor de golf uit te blijven, voordat het mij voorgoed verzuipt. Hoofd boven water, blijven ademen, blijf naar boven kijken.

Steeds weer opgejaagd, steeds weer angst, steeds toch weer een uitweg, maar wat als die er niet meer is?

De radertjes draaien regelmatig overuren, gekmakend en niet te stoppen. Ja, natuurlijk heb ik dat ook! Hoe hard ik ze soms ook probeer te negeren.
Eén zo'n gesprek met mijn kleine 'allessie' is voldoende om heel, heel even koppie onder te gaan, maar gelukkig alleen maar in mijn eigen tranen, dat kan ik handelen, dat hoort erbij. Schijnt.

Tik tik tik...

Ik heb mijn hele leven eigenlijk al het gevoel dat ik achterna wordt gezeten door de tijd. Meerdere malen hebben mensen mij gezegd dat ik meer rust moet creeeren, niet zo op de klok kijken, niet zo gehaast. Altijd het gevoel dingen te moeten, niet stil te kunnen zitten, en snel te moeten, want anders is het te laat. Te laat waarvoor? Waarom?

Ook heb ik altijd de overtuiging gehad dat ik niet oud zou worden, en eigenlijk misschien ook wel helemaal niet zou willen worden. Misschien gunde ik het mezelf gewoon niet. Waar komt dit vandaan? Leef ik nu gewoon in mijn eigen self fulfilling prophecy? En zo ja, als het zou lukken om deze vastgeroeste overtuigingen los te laten, als ik daartoe bereid zou zijn, wat zou er dan allemaal mogelijk kunnen zijn?

Mijn leven is een rollercoaster, dat valt gewoon niet te bevatten en nauwelijks te beschrijven. Het ene moment krijg je je derde TACE (16 augustus), die weliswaar beter verloopt dan de vorige twee, maar vervolgens resulteert in een opgezwollen lever. Ik kan je vertellen, je gaat door een regelrechte hel. Wat een verschrikkelijke, niet te beschrijven pijn. Vandaar het janken, met lange halen, met of zonder kind, het viel niet meer in te houden, hoe graag ik mijn kind dit soort ervaringen wil besparen. Want zie het resultaat, kind van slag, mama voelt zich schuldig (nog zo'n dingetje trouwens, ik voel me mijn hele leven al schuldig, geen idee waarover).

Het volgende moment lig je weer twee zakken bloed te tanken in het ziekenhuis, om vervolgens de dag erna tijdens een knetterend goed vrijgezellenfeestje je nieuwe bloed te beproeven met de nodige promillages alcohol. Kan haast niet goed zijn, zou je denken, maar het ging prima. Goed bloed dus!

Terwijl ik vandaag nog zit na te genieten van de aanblik van wat mannelijk schoon in weinig verhullende verpakking, schiet ineens bovenstaand gesprek met mijn eigen kleine kwetsbare mannelijk schoontje te binnen en gaan de radertjes weer beginnen.

Schrijven dan maar, ook deze kant van het verhaal hoort erbij.

En nu het eruit is, ga ik mijn kereltje van school halen en vol met liefde tanken, want dat kan ik zeker, vol overtuiging, en zonder te hoeven liegen. Misschien is dat voldoende, ik hoop het.  


11 opmerkingen:

  1. *Snif* ik huil even met je mee... de woorden van Jari raken me heel diep.. ik denk aan jullie met al mijn positiviteit!! Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Poeh! Daar ben ik (onbekende en via-via hier beland) wel even stil van ... wat mooi geschreven.

    Ik wens je een idioot grote tank vol met liefde, veel sterkte, heel veel moed én beterschap.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tranen over mijn wangen, want woorden van zo'n klein ventje raken hard mijn hard. Ik denk regelmatig even aan jullie en neem jullie mee in mijn gebeden. Knuf. Elise

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een mooie maar ook keihard confronterende woorden. Ik huil ook even mee... Denk aan jullie! xx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ahhh... prachtig geschreven!!! mooi zeg! en ik weet haast zeker dat voltanken met liefde voldoende is!!! wie wil dat nou niet?
    xxxx Lieve

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Corine,

    Zo herkenbaar....maar ook zo niet.....zo rakend....zo onbegrijpelijk.....zo onterecht! Heel erg veel bewondering heb ik voor je, je kracht en je doorzettingsvermogen!! Je hebt ook zoveel om wel voor te gaan! Tik tik, we zijn allemaal mensen van de tijd en hoe graag je op alles een antwoord wil geven naar je kleine allesie, hoe eerlijk is het antwoord dan dat zelfs papa's en mama's het antwoord helaas niet weten? We doen er alles aan om alles te voorkomen, tegen te vechten op te staan en vooral weer doorgaan. Je bent sterk, je bent een fantastische mama, de vechtlust ontbreekt je niet. Hoop op zoveel meer en zoveel goeds voor je. En tik tik, mijn bericht nu eindelijk eens...maar weet dat ik aan je denk en toen Anika mij het verschrikkelijke nieuws vertelde ben ik totaal van slag geweest....
    Ik denk aan je/jullie, hoop voor je/jullie, leef met jullie mee.....en geen antwoord hebben en dat zeggen hoe moeilijk ook......toch ergens ook te begrijpen. Ik hoop op geen pijn, maar wel een goed gezond leven, het genieten van iedere ademteug die je ventje doet, van ieder moment, vallen en opstaan en ook weer doorgaan....genieten van stomme momenten, gekke momenten, bizarre momenten, domme momenten en slimme momenten.
    Heel veel sterkte en heel veel liefs, Remate (Spike-city...de Bron, maar de link was denk ik al gelegd....xxx)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wow Corien, hier ook traantjes over de wangen... Wat omschrijf je dit knap. Ik ken je vooral door de verhalen van lin, maar wil je even laten weten dat ik je een mooi, krachtig mens vindt. Ik heb zoveel respect voor jou. Die jari mag zo gelukkig zijn met een moeder als jij. Liefs Jany Roland (vriendinnetje van Linda Ursem).

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik weet niet wat ik moet zeggen ik kan alleen zeggen dat ik met je mee leef ook met Jari.
    Wat heb je toch veel moed om toch maar door te gaan met je behandelingen en de pijn.
    Vaak doe ik een schietgebedje dat het een keer mee zit dat je niet zo ziek bent ik blijf hoop voor je houden.

    Veel liefs voor Jou en Jari

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wunderschön geschrieben (schon wieder) *sucht Taschentuch* Xsin

    BeantwoordenVerwijderen