Bijna niet te beschrijven hoeveel pijn dit doet. Gelukkig kregen Ellen Gerritsen en ik gisteren nog de kans om haar te knuffelen en lieve woordjes in te fluisteren. Dit was moeilijk en confronterend, maar tegelijk zo fijn en hartverwarmend.
Wat een liefde om deze prachtvrouw, maar hoe kan het ook anders!
Lekkere doperwt, hier die lange smurf, wat heb ik van je genoten, met je geschater, betoverende stem en woorden. Ik heb ook een hoop van je geleerd. Mijn grote inspiratie en voorbeeld. En nu moet ik het zelf gaan doen, het verhaal voortzetten, een fuckitlist maken en afwerken en die gore hufter van een kanker (die nog maar eens iemand van me afneemt) een keiharde rotschop terug zijn hok in geven.
Ik weet nog even niet hoe, en of ik het kan, maar vandaag gaan we het leven vieren, jouw leven vieren en dat van mij en iedereen wiens leven we maar kunnen vieren. En jij zal erbij zijn, dat weet ik, en je zal schateren, zoals ik je ken en me zal blijven herinneren.
Lieve sterke überkanjer, houd je een barkruk voor me vrij? Ik kom voorlopig nog niet hoor, maak je geen zorgen. Oh, en trouwens, laat helemaal maar zitten, want wanneer ik kom, hebben wij helemaal geen krukken nodig, dan gaan we in de lampen hangen!!!
'Till we meet again...
<3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten